Voor 610 euro vanuit Amsterdam naar Paramaribo, prijst een reclame aan in de ruit van een reisbureau. De pluimage is divers in deze straat. Een afhaaljavaan, een accordeonspecialist, een reisbureau voor Georgië, een wijnhandel met ecologische wijnen, een Oost-Afrikaans restaurant. Binnenkort opent een drumstelspeciaalzaak. Enkele kunsthandels waar niemand binnen is completeren het beeld. Ik neem aan dat dat hoort bij het exclusieve idee dat kunsthandels verkopen – hoe minder klanten, hoe meer er sprake is van een persoonlijke smaak, iets wat een eerste levensbehoefte is in het tijdperk van individualiteit.
Parkeren kost 60 cent per kwartier. Binnen drie minuten heb ik de kaartjes opgehaald en ben ik terug bij de auto. Dan nog maar een rondje door de straat om te bezien wat er is.
Een beetje weemoed uit het fin du siecle, hoewel die weemoed vooral in euro’s wordt uitgedrukt tegenwoordig. Althans, het lijkt hier een beetje op het dure Statenkwartier, of zou dit zelfs al Statenkwartier mogen heten? Ooit gingen we bij Roy op bezoek en die woonde in het Statenkwartier en dat leek hier een beetje op. Tot zover mijn parate kennis over het Statenkwartier.
Op de terugweg rijd ik terug door het zuidwesten van Den Haag, dat op mij nog altijd overkomt als een uitgestrekte steenwoestijn. In Utrecht, Rotterdam en zelfs in Amsterdam kan ik structuur ontdekken. Den Haag schijnt mij nog altijd heel veel blokken huizen doorsneden met wegen die verkeersveilig zijn en vol stoplichten staan. Ik zoek het onderscheid tussen zand en veen, maar kom niet tot een heldere grens. Misschien moet ik er een poosje gaan wonen of gaan werken, in Den Haag.
Geef een reactie