Vrijdag zat het boek bij de post, met in de kantlijn de vraag wanneer mijn boek uitkomt. Daar wacht ik nog even mee, maar ondertussen kan ik wel proberen om de roman Mea van blog-collega-sinds-het-begin Louter hier te bespreken.
Mea werkt als hoofddocent politicologie aan de universiteit. Ze heeft vooral een verleden (alleenstaand moeder, links actievoerder, geïnspireerd wetenschapper) maar geen visie op de toekomst. De bevlogenheid die ze ooit bezat, is met de jaren verdampt. Nu resten nog veel drank, een aftakelend lichaam en haperende relaties. Nog dertien lange jaren tot haar pensioen. Louter zet een meedogenloos beeld neer van een verkalkte wetenschappelijk onderzoeksgroep waar al jaren dezelfde verhalen worden gerecycled. De onderlinge verhoudingen deden denken aan de dorpsuniversiteit van Paterswolde, beschreven door Hermans. Met name de eerste helft van het boek was zodanig cynisch geschreven dat ik de neiging had het weg te leggen. In het tweede deel van het verhaal zit meer dynamiek, waardoor het minder opvalt. Maar als dit werkelijk de situatie in academia is, vraag je je af waarom Willemijn zelf nog universitair hoofddocent is.
Met die laatste opmerking ga ik een stap te ver: fictie en werkelijkheid zijn gescheiden werelden. Maar als je na zes jaar een weblog van iemand hebt gelezen, is een boek lezen ook een beetje kijken of je iets herkent. Wel, de prealabele vraag komt terug. Die was ook te mooi om te laten schieten. En Viktor & Rolf passeren ook nog even. Sommige karakters worden wel erg eenzijdig neergezet. Dat kan wijzen op het onvermogen van Mea om zich in andermans positie te verplaatsen – of is het misschien een puntje van kritiek op het boek?
Het boek leest verder als een trein, in een prettige, gedoseerde stijl. ’s Avonds begonnen en ’s nachts de laatste pagina omgeslagen. Een goed glas rode wijn, of om in de alcoholistische proporties van Mea te blijven, een goede fles rode wijn kunnen we wel drinken op dit debuut.
Geef een reactie