Terug fietste ik door de nieuwbouwwijk. Hoewel je van nieuwbouw nauwelijks kan spreken als de oudste delen al tien jaar oud zijn en het einde de komende tien jaar nog niet in zicht is. Ik zoek naar herkenningspunten en probeer er lijn in te ontdekken. Overal half afgemaakte stroken busbaan, viaducten in aanbouw en tijdelijke verhardingen. Talloze bordjes met omleidingen. En borden waarop weer een nieuw project met droomhuizen wordt gemaakt. Niet dat er veel van de grond komt nog.
Tussen alle nieuwe structuren herken ik nog oude dingen. Niet omgeploegde weilanden. Groen waar nog geen bulldozer over heen is geweest. Boerenschuren die om onduidelijk reden nog niet zijn gesloopt maar waar al vijftien jaar niet meer wordt gewerkt. Overblijfsels. Relicten. Een relictenlandschap, besloot ik, terwijl ik het viaduct opklom om terug te keren naar de versteende stad.
Het zou een decor kunnen zijn in een ander stukje, maar dat diende zich nooit aan. Ik googlede de term. Deze blijkt te bestaan in Vlaanderen.
Geef een reactie