Mijn vergaderconditie is een beetje achteruit gegaan, merk ik donderdagmiddag. Na een uur begint mijn aandacht danig te verslappen. Er zijn voors en tegens, en meerdere standpunten mogelijk en eigenlijk zou dit en dat nog nader uitgezocht moet worden voordat een beslissing genomen kan worden. Het kabbelt een beetje voort.
Plots schreeuwt iemand in de zaal ernaast het uit. ‘Wat is dit? Het is genoeg, begrijpen jullie er dan niets van! Wat is dit voor harteloze organisatie… een beetje mijn e-mails bewaren, ik ben het zat!’
Alle deelnemers zitten met een mond vol tanden. Wat gebeurt daar? Een amokmaker? Iemand die door het lint gaat? Het blijkt, bij navraag, een training te zijn.
Het blijft, however, moeilijk om door te praten als iemand in volle overtuiging luidruchtig zijn hart lucht.
Geef een reactie