‘Eigenlijk is het onverantwoord om te gaan fietsen’, betoogde ze. ‘Het is zo glad – er wordt nergens gestrooid.’ Ik riep iets terug over hoofdfietspaden en vier minuten later zat ik op de fiets.
Terwijl ik naar de fiets toe liep was me al iets opgevallen in de samenstelling van het publiek. Sportschoenen. Zwarte jassen. Zou er een feestje zijn in de Jaarbeurs? Een groot bord kondigde Thunderdome 2009 aan. Dat bestaat ook nog steeds. De bus van Stichting Naar House werd druk bezocht – vermoedelijk niet vanwege de evangelische boodschap die ze kwam brengen, maar meer vanwege de koude buiten en de warmte binnen. Verderop stonden vijf mannen te urineren tegen de stoeprand. Het was maar goed dat het donker was.
Hoe verder ik kwam, hoe dunner het ijsvrije spoor op het fietspad werd. Bij het derde stoplicht kwam ik stil te staan omdat een stoet auto’s voorzichtig door de bocht manoeuvreerde. Even verderop zag ik – jawel – Coca Cola kerstmistruck rijden. Ondertussen ben ik er achter dat dat een marketingtruc is en geen toevalligheid. Bijna had ik zus gebeld om dit mee te delen (die houdt van de truck en de duizendeneen lichtjes.) Met mijn telefoon probeerde ik een filmpje te maken, maar omdat ik geen gevoel meer had in mijn vingers mislukte dat*.
Vier straten van huis en alles veranderde in een ijsbaan. Naast me reed Sven Kramer wat oefenrondjes. Beheerst fietste ik verder. Zolang je me geen schaatsen onder bind kan ik best overeind blijven op een ijsbaan. De ochtenden zijn wit en koud en hoe je ook je stuur vasthoudt… kuil in de weg! De wielen blijven draaien en ik blijf vooruitgaan… je vingers zijn versteend zoals is er altijd wel iets dat je verlamd. Koplampen. Tramrails. Einde.
*noot: ik had geen handschoenen. Vanochtend heb ik een paar gekocht.
Geef een reactie