Leermoment, zou een passend buzzword kunnen zijn. Maar ik leer het ook nooit. Minder treuzelen. En dus bedenk ik als ik de fiets al uit het hok sta te sleuren dat ik nog fietslampjes nodig heb want het is donker. En dat handschoenen me in de kou ook goed van pas kunnen komen. Dus sprint ik terug.
Op de fiets rijd ik door de langzaam opbouwende sneeuwprut. Nu nog een beetje, over een paar uur genoeg om de wereld wit te wassen. De lichten staan telkenmaal op groen, dat zit mee. Nog drie minuten als ik de fiets ergens tussen de andere fietsen aan zijn lot over laat. Rennen naar de kaartautomaat, want als ik sneakers draag ben ik even geen heer van stand.
Kaartautomaat. Ok. Daarheen. 1 ticket. Met korting. 2e klas. Vandaag geldig. Pinnen. **** (dat is mijn pincode). Geen bon.
De automaat spuwt iets uit en ik ren door, mijn handschoenen niet vergetend, naar beneden, hoor ik daar deuren sluiten? De roltrap afgestort zie ik op het perron twee mensen rennen naar een conducteur die bij de voorste deur staat te wenken. Grote passen en ik heb ze bijgehaald als we de trein in springen.
Tien minuten later komt de conducteur kaartjes knippen en ik reik zonder te kijken een ongestempeld kaartje. Hmm, bromt de conducteur, Utrecht-Utrecht Zuilen, dat gaat niet helemaal goed. Een moment lang stort mijn wereld in – ik heb toch niet een verkeerd kaartje uit de automaat gehaald, een vergeten bonnetje van een vorige passagier ofzo? Daarna kom ik weer bij zinnen en bedenk dat ik gewoon een ongestempeld kaartje van twee weken geleden heb gegeven. Ik overhandig mijn kaartje en weet daarna zelfs vijf opgaven van het NRC-cryptogram op te lossen.
Geef een reactie