Het zit me al langer dwars dat ik tegenwoordig weinig boeken lees. Vroeger kwam ik tot vijftig boeken in een jaar. Tegenwoordig haal ik er tien en is de stapel op nachtkastje zo’n twintig centimeter hoog. Daar zijn wel oorzaken voor, maar daar gaat het nu niet over1. Met de overzichtelijke 180 pagina’s van de nieuwe verhalenbundel van Elke Geurts was ik wel content. Want dan is er tenminste een kans dat ik binnen een redelijke termijn het einde haal.
En dat is zomaar binnen twee weken gelukt!
Het zijn drie lange verhalen over het falen van het gezinsleven. Drie hoofdpersonen die in een opwelling, of een vlaag van verstandverbijstering, of door geboorte, in een gezinssituatie terecht zijn gekomen waar ze niet thuis horen. Neem Wieke, uit het het titelverhaal Lastmens. Ze is op een zijspoor in een huis Oud Zuid belandt als vrouw van de altijd afwezige zakenman Toron en wordt tot wanhoop gedreven door haar dochtertje. Dat Wieke ondertussen Madame Bovary leest – tja, sommige details zijn wat over de top. Een keertje losbreken uit de tot hoofdpijn aan toe gecontroleerde omgeving blijkt een zeer gezonde remedie. En hoewel het Wieke verbaast hoe dicht ze langs de afgrond kan zweven, komt alles goed.
Lastmens bevat drie leuke, afwisselend verhalen in de bekende, wat vervreemdende stijl van Elke Geurts (lees haar weblog voor een indruk van de toon). Reden genoeg om die bovenop de stapel op het nachtkastje te leggen.
1Meestal donder ik gewoon in slaap nadat ik drie pagina’s gelezen heb.
Geef een reactie