Uit de Jaarbeurs stromen massa’s met grote tassen. Er was Kreadoe, een beurs voor allerlei ‘creatieve’ uitingen, maar de meerderheid kan je gewoon knutselen noemen. Als ik de fiets parkeer in een van de nieuwe fietsflats vraag ik me af hoeveel kuub er nu in Nederland geproduceerd per jaar aan knutselwerk.
De intercity naar Amsterdam staat klaar op spoor 9. Ik spring er in en kom tegenover een grijze man te zitten. Hij belt nog even. Hij vertelt zijn gespreksgenoot dat er een voorstel ligt om het gebouw van de nieuwe Betafaculteit in Utrecht een naam te geven. Het gebouw zal worden vernoemd naar een vrouw, die een eerste leerstoel invulling gaf. Haar initialen zijn T.T.
Ik doe mijn jas uit en pak mijn boek. De trein dommelt rustig naar Amsterdam. De man tegenover me pakt papieren van een congres waar hij geweest is. COMPLOTTEN, staat er in grote letters. Hij verscheurt de papieren in 8 stukken en deponeert ze in flarden in de vuilnisbak. Zoals het hoort bij complotten worden ze zorgvuldig verborgen.
Een boek herlezen. Dat zou ik vaker moeten doen. Nu besloot ik Slaap! (eerder recensie) van Annelies Verbeke uit te lenen, en was ik in de trein opnieuw aan het boek begonnen. Wie herleest ziet de dingen anders.
Maar ja. Tijd en mediaconsumptie, het zal zoeken blijven voor we daar een goede balans in hebben gevonden.
In Murakami las ik een pleidooi om alleen maar boeken van 50 jaar en ouder te lezen. Omdat dan het grootste deel van de ruis wel weggefilterd was.
Misschien. Voor vanavond ben ik tevreden met 40 pagina’s Verbeke.
Geef een reactie