Multidisciplinair is een duur woord dat maar zelden de aarde raakt. Zoals alle dure woorden maar met moeite betekenis krijgen in het dagelijks leven. Dat is hun doel ook niet.
Doel van dure woorden is juist het ontstijgen van het aardse, het ontworstelen van vermoeienissen van de dagelijksheid. De schijn dat er meer is ophouden. Wat meer precies is, kan ook niet worden prijsgegeven, want dan wordt het abstracte concreet, en eenmaal concreet blijkt er niet zo veel meer aan.
Zo. Met deze inleiding heb ik minstens driekwart van mijn lezertjes van me vervreemd, en dat waren er toch al zoveel (denk hier een smiley als dit een chat of mail was geweest).
Maar deze week, heel even, raakt het woord multidisciplinair, de koude grond van de werkelijkheid. Ik las een stuk tekst, opgesteld door een jurist. En ik dacht: ik begrijp het wel, maar kan dat nou niet eenvoudiger? Een stuk van 20 kantjes proza, en maar uitweidden. Kon de essentie niet worden samengevat in een stroomschema, of iets dergelijks? Er waren maar een stuk of 5 belangrijke keuzes.
Pas toen zag ik het patroon. Juristen hebben alleen maar tekst om te communiceren. Andere vormen gebruiken ze niet.
Een ontwerper zou een fraaie, kleurrijke schets maken en daarmee spreken. Een techneut zou met een paar precieze maar moeilijk leesbare tekeningen komen. Ik zou het terugbrengen tot een schema. Multidisciplinair? Iedereen zit in z’n communicatie gevangen. Wij doen ons best over de muren heen te schreeuwen. Dat betekent het dus.
Geef een reactie