Die dag was ik teruggekomen uit Midden-Europa. Iemand tweette over de luisterpaal, waar het nieuwe album van the National stond. Laat ik eens luisteren, dacht ik. Een week later kocht ik het album, en dat is heel snel voor mijn doen. Tot dan toe kende ik slechts een paar liedjes van Boxer (2007), ondanks dat ik er soms veelvuldig op gewezen was. Soms ben je ziende blind.
Begin juli. We lopen in Zakkendragerssteeg, van de Vredenburg naar de Oudegracht. Of ik er zin in heb, vanavond naar de Tivoli. ‘Ja natuurlijk, antwoord ik, ‘dit is de plaat van het jaar!’. Later vraagt ze of ik dat echt zo bedoel. Ja dus.
Eind augustus. In de Shinkansen, onderweg naar Hiroshima. iPod aan. Is dat een heimweemachine, met ’thuismuziek’?, schrijf ik op.
You know this crisis stuff makes me dizzy, dacht ik te horen. Hoe toepasselijk, dit jaar. Dat Matt zong over pricey stuff had ik pas een paar maanden terug door. Maandenlang zijn er flarden teksten bij me.. De laatste weken is het vooral Racing Like a Pro dat ik hoor.
Vorige week. Terbregseplein. Fly-overs. Ik draai de A16 op. Wat is het nu precies, deze muziek? Muziek die duister en vertrouwenwekkend is. Donkergrijs, maar niet zonder hoop. Sprankelend donkergrijs.
*
Geef een reactie