In de Turkse supermarkt, niet ver van mijn huis, trof ik ETI Cin koekjes. Dat zal u niks zeggen, en daarom het volgende verhaal.
Istanbul, november. Het regende aan de Bosporus. Gelukkig had ik een regenjas bij me. Maar bepaald vrolijk was het niet, aan de oude stadsmuren van het mythische Constantinopel. Dat mythes uit de geschiedenisboekjes op de grond wel eens tegen kunnen vallen bedenk ik altijd pas als ik er ben. Die stadsmuren liggen een stuk buiten het historische centrum. Gedeeltes zijn overenthousiast gerestaureerd, andere stukken zijn nog steeds ruïnes.
Het was er waterkoud. Maar dankzij ETI Cin sinaasappelkoekjes, stevige caloriebommen, ben ik heelhuids thuisgekomen.
Sindsdien kwam ik ze tegen in Israel en in Bulgarije, en telkens kocht ik een rolletje om de legende in stand te houden. Ver van huis zijn er stevige koekjes met sinaasappeljam en hagelslag.
Maar legendes behoren weg te blijven uit het dagelijks leven. Anders zijn ze immers geen legende meer. Die supermarkt moet ik dus voortaan maar mijden.
Geef een reactie