In toenemende mate heb ik de neiging stukjes te willen schrijven bij actuele gebeurtenissen. Dat is tegen de intentie van dit weblog in. Immers, iedereen kan al over actualiteiten schrijven. Het gaat er juist om dagelijkse zaken dusdanig op te schrijven dat de lezer zich er in herkent maar desondanks geraakt wordt door het verteld. Enfin. Tot zover de theorie.
Een paar weken geleden in Amsterdam. Ik stap een kantoor binnen, rond half tien. Ik vertel dat ik een afspraak heb en mag even wachten aan tafel. Op tafel ligt de Groene Amsterdammer. Fijn blad, dat ik dit jaar een paar weken gratis mocht lezen dankzij een proefabonnement via broekhuijsen, maar net iets te intellectueel om er ook nog bij te lezen. Maar wel een goed teken – de Groene ligt niet op veel leestafels. Ik blader even en tref een interview met Hella Haasse. Het treft me dat ze, 93 jaar, nog altijd rake dingen zegt en zelfs opmerkingen maakt over actuele ontwikkelingen als Twitter. Mooi mens. Zou ik meer boeken van moeten lezen, vermoedelijk heb ik niet meer dan 3 of 4 titels van haar gelezen. Maar er is al zoveel te lezen.
Mijn gesprekspartner haalt me op en ik begin aan een drie uur durende vergadering. Diezelfde dag maak ik een aantekening in Evernote dat ik er een stukje over zou moeten schrijven. Mijn Evernote loopt over van halve ideeen voor stukjes, zoals de vraag of Snoop Dog nog langer op moet treden of iets over kerkorgels in drie afleveringen.
Tja. Vanaf vandaag is het te laat dat stukje nog zomaar te schrijven.
Geef een reactie