Rothko is natuurlijk meteen moeilijk. Zalen vol van mensen die staren naar reusachtige, egaal zwart geverfde doeken en dat dan ook serieus kunnen nemen. Je zou kunnen zeggen dat dit het einde van de schilderkunst is. Hierna is niets meer mogelijk. Maar niets is ooit het einde van iets.
Een van de centrale stellingen van Rothko was de één op één ervaring tussen doek en toeschouwer. Wel, dat werkt niet in een vol gemeentemuseum. De interactie tussen doek en toeschouwer wordt vervangen door veel interactie tussen toeschouwers. Ook interessant.
Associatief zijn ze wel, de kleurrijk vlakken: tot ziens Justine Keller, de vlag van Portugal, de maanlandingen. Mooi vind ik ze maar zelden. De meeste vind ik dissonant.
De werken van Rothko worden gepresenteerd zonder veel maatschappelijke context – conform zijn wens, een op een ervaring, geen geneuzel. Maar het is nu 2014. Kijkers zijn nu andere dingen gewend dan in de jaren 50 en 60. Waar zijn vlakken toen een provocatie waren, zijn we abstracties toch wat meer gewend geraakt. Zet Rothko naast de andere cultuurfenomenen uit zijn tijd en je krijgt een heel andere tentoonstelling. Ideetje voor de volgende keer, luisteren jullie, gemeentemuseum?
Geef een reactie