Virginia, september 2015. Ik rij vanuit Washington op de I-95 naar het zuiden. Buiten is het warm, weer ruim boven de 30 graden. Het is druk op de brede snelweg. Nummerplaten uit North Carolina en Florida, een enkele zelfs uit Texas.
Voor een break stop ik in Fredericksburg. Al bij het parkeren word ik aangesproken door een kerkganger. Zo vaak zien ze hier geen mensen uit Massachusetts. Massachusetts staat op de nummerplaat en is de staat waar de huurauto vandaan komt. Ik maak een praatje, leg mijn komst uit, en wens hem een prettige zondag. Het is een prettige zondag in Fredericksburg. De hoofdstraat is niet zo uitgestorven als in veel Amerikaanse stadjes, maar heeft een leuke boekwinkel met instagramwaardige inrichting.
De plaatselijke koffiebar heeft een intrigerende naam (Hyperion Espresso) en een intrigerend logo. Ik drink er koffie en zie een onverwachte regenbui langstrekken.
Aan de rivier zit een plaatselijk museumpje. Het is een boerenschuur volgehangen met landkaarten en oude boerenwerktuigen. Een mevrouw ontvangt mij hartelijk en vraagt zich hardop af hoe het kan dat ik zo lang ben. In Nederland valt dat beperkt op, in de VS misschien iets meer. De rivier waaraan het museum staat ligt 10 meter dieper en er staat weinig water in, maar het verhaal gaat over hoe de rivier overstroomd en tot 3 maal toen de brug herbouwt moest worden.
Bij de uitgang roept de museummevrouw tegen een man dat het heel bijzonder is dat ik hier ben, dat ik helemaal uit Nederland kom. En dat ik heel lang ben. De man heeft een gitaarkoffer bij zich. Met een sticker van Trump. Van de verkiezingen hebben we tot dat moment weinig gemerkt. Alleen wat bordjes voor Bernie (Sanders) in Vermont. Ik maak een praatje met de man, ja, ik kom echt uit Nederland en ben een toerist. ‘Welkom in dit rebellenland’, zegt hij en hij vertelt dat zijn grootvader nog in de Burgeroorlog heeft gevochten. Dat het rekenkundig erg onwaarschijnlijk is negeer ik. Bij het maken van een praatje is het krijgen van gelijk vaak niet relevant. De Burgeroorlog is hier nog niet vergeten. De herinnering wordt springlevend gehouden via tal van bordjes en toeristische routes.
‘I feel sorry for your people’, vervolgt hij, terwijl we naar een zebra lopen. Het duurt even voordat ik begrijp wat hij bedoeld. Het is een verwijzing naar het neerstorten van MH17. ‘These Russians, I fight them every day, on the internet’. Bij de zebra ga ik rechtdoor en hij rechtsaf. Ik zwaai en wens hem een fijne dag.
Geef een reactie