En toen ging het toch regenen.
De wolken groeiden gestaag aan de horizon, en de studie van de blauwe pixels op de buienradar beloofde ook weinig goeds. Maar regen is er niet tot de druppels vallen.
Ik fiets in het midden van Duitsland, in de Harz. Tot 30 jaar geleden was dit een levensgevaarlijk gebied je op deze plek was neergeschoten door de grenswachten van de DDR. Over meer dan duizend klilometer lag de grens tussen Oost- en West-Duitsland en werd alles in het werk gesteld om de Oost-Duitsers ook vooral in Oost-Duitsland te houden. Wachttorens, mijnen en speciale toegangsbewijzen om zelfs maar in de buurt van de grens te komen. Tegenwoordig is de grens op weinig plaatsen goed zichtbaar. Een van de voornaamste relicten is de zogenaamde Kolonnenweg, de weg waarover de DDR-grenstroepen patroulleerden. Het bestaat uit een serie geperforeerde betonnen platen, die beroerd fietsen.
Vlak hierbij ligt een grensmuseum, waar een wachttoren is blijven staan, en wat hekken met prikkeldraad, en een strook grasland die laat zien hoe breed de toenmalige grenszone was.
Ook wachttorens uit de DDR moet je renoveren, zo blijkt
Nu is het nog een betonnen weg. En een segment op Strava voor mountainbikers.
Terwijl ik de bocht naar links nader die er volgens de kaart meot zijn, begint het toch te regenen. Ik berg mijn telefoon op in plastic, doe een regenjack aan en pak een appel. Even pauzeren terwijl de bui zijn werk doet. Het vervolg, zo heb ik al gezien, bevat afdalingen en bijbehorende beklimmingen. Een foto, een paar happen van de appel en ik stop het klokhuis toch maar bij de bagage.
Twintig minuten later arriveer ik doorweekt in het volgende dorp.
Geef een reactie