Een toeristenkind

De metro. Op station Bijlmer Arena komen er ineens hordes mensen bij. Waarom, vraag ik me af. Het is vrijdagmiddag kort na de lunch. Dit zijn duidelijk toeristen maar toeristen slapen misschien wel in betaalbare hotels in Zuidoost, maar ze verblijven toch niet in Zuidoost? Die toeristen vertrekken toch veel eerder op de dag naar het pretpark dat de binnenstad is geworden?

Het is me een raadsel. Misschien is er een rondleiding geweest in de Arena? Ieder geval hebben zich nu 100 toeristen in de metro gestort.

Het zitplaatsje naast mij is snel vergaan. Een toeristenkind nestelt zich naast mij, haar ouders staan in het gangpad. Ze ogen Scandinavisch. Praktisch ingestelde outdoorkleding. Groot. Onverstaanbaar taaltje.

Het kind pakt haar telefoon. Uit mijn ooghoek zie ik een camera-app waarop selfies worden gemaakt en door een filter gehaald worden.

(Is dat Snapchat? Ik word oud, ik weet het niet).

Ergens merk ik op dat ik ook op de foto gezet. Klik. Filter. Mijn baard wordt uitvergroot. En volgende foto. En volgende foto.

Het gaat allemaal met de aandachtsspanne van een instant camera. Gelukkig kunnen we ons werk binnenkort geheel uitbesteden aan AI want gezien onze aandachtsspanne is er voor de mensheid weinig hoop meer.

Maar, vraag ik me af terwijl ik naar de nieuwbouwblokken bij de Bijlmerbajes staar, moet ik daar nu iets van zeggen? Dat ik niet gefotografeerd hoef te worden? Dat mijn foto niet naar een of ander server verzonden hoeft te worden? De mogelijkheid bestaat, de mogelijkheid vergaat. Op Weesperplein verlaat ik het voertuig.


Comments

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *