Onze aardbol is doorsneden met barsten en breuken. Geologen bestuderen dat en hebben daar hun jargon voor.
Aan de overkant van de rivier de Jordaan, dus eigenlijk aan de overkant van de rift die de Dode Zee door het Midden-Oosten trekt, ligt de Golan-hoogvlakte.
Aan de overkant? Wel, dat is afhankelijk van je perspectief.
In 2009 ging ik er kijken. De Golan lag er rustig bij. Geannexeerd in 1981, voorzien van een paar Vinex-dorpjes (nederzettingen), verder ingericht met nationale parken en extensieve landbouw.
Het landschap van de hoogvlakte wordt doorsneden door riviertjes in diepliggende kloven, waar je doorheen kan waden, waar het stil is. In het natte microklimaat van de kloven groeien meer struiken en planten dan op de vlakte. Kleine watervallen en stroomversnellingen zorgen voor afwisseling. Het was, naar ik me herinner, een mooie wandeling, waarbij het wel klauteren was om geen natte schoenen te krijgen. Geen variant op de blauwe paaltjesroute over de Veluwezoom.
De tijd leek er op allerlei vlakken bevroren. Op een gestold conflict konden nationale parken bestaan met ruimte voor planten en dieren.
Van de week las ik in de krant dat Israel in Syrië (dus in het verlengde van de Golanhoogvlakte) nieuwe militaire posities inneemt na de val van het Assad-regime. ‘Omdat het kan’ luidt het commentaar van een analist.
Dat is helaas het veel gehoorde, lege argument vandaag de dag.
Geef een reactie