In Luzern stappen we uit de trein om onze tassen even bij het bagagedepot te brengen. We verwachten kluisjes: grote stalen dingen waarin je met een touchscreen je eigendommen op slot kan laten zetten. Hopelijk op een plek die niet al te onguur aandoet.
In plaats daarvan zit op de verdieping van het station het klantencentrum van SBB. In een goed gekoelde ruimte vraagt een medewerker waarmee we geholpen kunnen worden en zitten 8 mensen achter ruime balies. Twee medewerkers van het bagagedepot staan al voor ons klaar nog voor we aangekomen zijn bij hun deur. Voordat we Luzern gaan bekijken, zien we dat de SBB hier dus met 8 loketten op een station van een stad met 80.000 inwoners zit. In Utrecht is het 4 loketten, waarvan één voor bus- en streekvervoer. Glimmende brochures en SBB-souvenirs op niveau: de originele design-stationsklok voor 220 Zwitserse Franken, in verschillende formaten. Dit is een industrie, het vervoeren van toeristen over prachtige spoorlijnen met maximaal comfort.
Je betaalt 15 euro voor bagageservice, maar krijgt dan ook wat.
In Luzern is een straat gevuld met winkels die alle dure Zwitsere horloges verkopen die je kan bedenken. Het uitzicht op het meer wordt er iets te hard te gelde gemaakt.
Dit is een industrie, en ik wandel op een industrieterrein, heb ik eerder gedacht nadat we met een kabelbaan omhoog gingen, en wandelden over de alpenweides. Het gras is groen en de rotsen grijs, maar het landschap is ook gevuld met skiliften die zomerpauze houden. Grote hotelblokken wachten op groepen klanten, maar die komen met de sneeuw pas terug.
Begrijp me niet verkeerd: de onttovering van het berglandschap is maar gedeeltelijk. Er is altijd weer een moment of een vergezicht dat de scepticus doet zwijgen.
Geef een reactie