Gisteravond ging het over 19e-eeuwse schrijvers. Dat hun boeken nogal traag zijn. Geen wonder, want zijn leefden in een tijdperk waarin weliswaar de stoommachine was uitgevonden, maar waarin nog straaljagers, Twitter en tamagotchi’s ontbraken. Negentiende-eeuwers hadden nog eens de tijd om een traag boek te lezen. Velen van ons beginnen niet eens maar aan dat soort boeken, en bij andere belanden ze niet-uitgelezen op de plank. Vanwege te onleesbaar.
Dat brengt mij op een fijn archaïsch weblogfenomeen: het stokje. De opdracht bij het stokje is: wat is het meest onleesbare boek in uw boekenkast? Schrijf hier een logje over en geef het stokje vervolgens op vrijwillige basis door aan één andere weblogger.
In de periode na 11 september verschenen in de kranten regelmatig stukken over de mogelijke onverenigbaarheid tussen het Westen en de Islamitische wereld. Tegenwoordig staan die stukken of niet meer in de krant of sla ik ze standaard over, maar dat terzijde. Niet alleen the Clash of Civilizations werd daarin vaak geciteerd, ook Edward W. Said’s Oriëntalisten werd vaak aangehaald.
Toen ik het op een boekenbeurs tegenkwam heb ik het gekocht. Het leek me een belangrijk boek. Dat is het wellicht ook, maar voor mij is het vooral boekenkastvulling geworden. Ook boekenkastvulling kan overigens belangrijk zijn. Laat ik de oorzaak illustreren met een willekeurig citaat (pagina 100):
Het zou mijn inziens een vergissing zijn de kracht van deze drievoudige relatie te onderschatten. Want de Oriënt (‘ver weg’ in het Oosten) wordt gecorrigeerd, en zelfs bestraft, omdat hij ligt buiten de grenzen van de Europese samenleving, ‘onze’ wereld; de Oriënt wordt dus georiëntaliseerd, een proces dat niet alleen de Oriënt markeert als terrein van de oriëntalist, maar ook de niet-ingewijde westerse lezer noopt de oriëntalistische indelingen (zoals d’Herbelots gealfabetiseerde Bibliothèque) te aanvaarden als de échte Oriënt. De waarheid wordt dus een functie van geleerde bestudering, niet van het materiaal zelf, dat na verloop van tijd zelfs zijn bestaan aan de oriëntalist te danken lijkt te hebben.
Probeert u dat voor de grap eens hardop voor te lezen. 130 woorden in drie zinnen. Schrijfgoeroes op het internet vinden 20 woorden per zin wel het maximum. Dit is dus twee keer zoveel. Geen wonder dat ik nooit ver ben gekomen dan pagina 34 (van de 447). (Andere oorzaken kan ik ook wel aanwijzen, bijvoorbeeld dat ik nauwelijks achtergrond in het onderwerp heb en dit dan zware kost is om mee te beginnen).
Het stokje werp ik naar Rosalie van Villa des Roses. Zij zal u binnenkort mogen verblijden met een logje over het meest onleesbare boek in haar boekenkast.
Geef een reactie