Tien voor vijf op woensdagmiddag. De zon straalt als een tierelier door de tuinen. Omdat er nauwelijks wind staat blijkt 17 graden toch wel mee te vallen. Een eend zwemt door de sloot. Met kleine eendjes. Kleine eendjes! Hoeveel zijn het er nou? 8. Nee, 9. Of toch 8? Kleine eendjes. Ze zwermen te snel en te schichtig rond moedereend en door het riet. Maar het leven is mooi.

Pim is niet dood. Hij leeft voort. In de harten van de mensen en vooral in de teksten in het openbaar toilet.

Een lofuiting vandaag. In de vorm van (alweer) een cd-recensie. Want wat heeft die man een album afgeleverd. The Rising is een van de allerbeste albums van 2002. Lang, afwisselend en authentiek. Ik heb het over Bruce Springsteen. Natuurlijk – die cd is al lang de hemel in geschreven door de serieuze pers. Maar hoe vaker je ‘m luistert hoe beter het album wordt.

Het is deze week een jaar geleden dat ‘Pim’ werd vermoord. Waarschijnlijk worden we in de media tot in den treure uit herhaalt. Een soort herbeleving van de hype van vorig jaar. Geen aantrekkelijk vooruitzicht dus.

Het afgelopen jaar is veel debat gevoerd over hoe we Nederland leefbaarder kunnen krijgen. Een echt antwoord hebben we nog niet. Inburgeren is gemeengoed geworden in het gedachtegoed van alle partijen – maar of we daar ook daadwerkelijk iets mee bereiken? Ik denk dat het maar een klein deel van het probleem is opgelost. Want ook de autochtone ‘Nederlanders’ zijn er voor een groot deel schuldig aan het onleefbare Nederland.

Stel je de volgende situatie voor: je loopt in een tijdschrift annex boekwinkel om daar je favoriete tijdschrift te kopen. Voorzichtig navigeer je door de winkel. Boeken worden met tientallen te gelijk binnengebracht en uiteraard is het spitsuur in de winkel. Per ongeluk stoot je een stapeltje om. Een aantal pockets valt op de winkelvloer. Wat doe je?

(1). Je ontvlucht zo snel mogelijk de winkel, en koopt dat tijdschrift morgen wel – of ergens anders. De stapel pockets blijft liggen

(2). Je bukt je ondanks de drukte in de winkel, raapt de pockets op en legt ze weer terug op hun plek.

Ik ben bang dat de meeste mensen zouden kiezen voor de eerste aanpak – waarom? Uit schaamte, omdat ze eigenlijk geen verantwoordelijkheid willen nemen? Omdat ze hun nek niet uit durven te steken? Zijn ze bang voor het maaiveld?

Ander voorbeeld: waarom zegt niemand de buschauffeur gedag als je in stapt in de bus? Waarom blijft het bij een gemurmel en een snel laten zien van het abonnement? Durven we de buschauffeur geen oprecht goedemorgen te wensen. Ik denk dat als we – als Nederlanders – meer gebruik gaan maken van sociale smeermiddelen als gedag zeggen, als gewoon een keer bedanken voor iets alledaags, dat we dan Nederland een stuk leefbaarder kunnen maken. En dat is heel wat constructiever dan alleen maar kankeren op het feit dat Nederland zo onleefbaar is geworden.

Ja, ik ben schuldig aan verwaarlozing

Ik verwaarloos jullie, lezers (wie? waar?). En ik verwaarloos deze weblog. Maar na het lezen van de About Blank van deze maand moeten vind ik dat er toch weer wat aan de film gedaan moet worden.

Wat te denken van een cd-recensie?

Orchestra Baobab bracht vorig jaar de cd ‘Specialists In All Styles’ uit. Misschien ken je de (grijsgedraaide) single Hommage A Tonton Ferrer. En eindelijk heb ik ‘m op de kop kunnen tikken. Een cd met 9 nummers, zo’n 50 minuten muziek. Sfeervolle wereldmuziek die het goed doet op de achtergrond. Want om eerlijk te zijn, als je een nummer van de cd hebt gehoord lijkt de rest er wel erg op.

Dan nog wat dienstmededelingen. Ik heb nog het plan het ontwerp van de site aan te passen, en zo nog wat dingen (dingen!) er aan te doen. En ook het goed voornemen vaker te posten. Een paar keer per week moet kunnen. Ik ga mijn leven beteren.

Leuke steden om met de trein door te rijden.

– Houten: het toppunt van Vinex.

– Eindhoven: heel veel Philips.

– Rotterdam: hoge gebouwen aan het Weena bekijken.

– Amsterdam: een ritje langs allemaal naamloze metrostations.

De nieuwe economie heeft blijkbaar nog niet geleerd van de crash van de afgelopen jaren. Nu wordt het merk Ben vervangen door T-Mobile. Over weggegooid geld gesproken. En waarom? Om een gezicht in heel Europa uit te stralen. Alsof we allemaal dagelijks door heel Europa reizen. Ik was van plan dit merk uit protest maar T-Mobiel te gaan noemen (op z’n Duits uitgesproken). Het concurrerende merk O2 leent zich daar ook zo goed voor; gewoon over zuurstof of o-twee praten. ‘Ik heb een telefoon van zuurstof’.

Constatering in de bus: de spijkerbroek is en blijft populair. Al hangt het er vanaf in welke bus je zit.

Ook gezien in de stad een poster met dit opschrift:

if you don’t believe in oral sex you’d better keep your mouth shut.

Een Loesje-poster, gezien in de stad: Het zal toch maar je ideaal zijn: een leeg land met een volle schatkist.