Het is geen geheim dat het gebruik van plekken kan veranderen, maar dat die gebruiksfunctie nog lange tijd zichtbaar kan blijven. Loopt u in een oude binnenstad, dan verwijzen de straatnamen vaak naar de ambachten of eigenaren van eeuwen geleden.
Dat is geen geheim, en wordt dus ook gebruikt.
Pas liep ik een rondje door nieuwe stukjes Amsterdam. Rond metrostation Spaklerweg ontstaat gestaag een nieuwe stad. De uitrol van het centrummilieu, schreef Jos Gadet al.
Maar al rolt de machine met appartementen, koffiezaakjes en fietsenwinkels steeds verder de stad uit, toch is het stratenpatroon terug te voeren op de eerder aanwezige gasfabriek en dan weer verder terug naar de verkaveling van de polder.
Iets verderop is de historie nog wat zichtbaarder gemaakt. Bij de sloop van de Bijlmerbajes is de grote muur om de gevangenis grotendeels blijven staan. Een lompe betonnen wand, al is die op sommige plekken ondertussen bekleed met een raster vol groen.
Of ik er nu fan van ben vind ik nog lastig. Het ding is lelijk, niet goed voor uitzichten, niet goed voor sociale veiligheid, niet goed voor klimaatadaptatie of biodiversiteit. Het ding is wel een statement, een keuze om het gebied iets anders te laten zijn dan gewoon meer woontorens met koffiezaakjes en fietsenwinkels.
