film van alledag

Op het doosje van de kroketten die in de oven konden stond: regelmatig omdraaien tijdens het bakken. Misschien zou de fabrikant dan kunnen uitleggen hoe dat moet zonder je handen te verbranden in een gloeiend hete oven.

1-0…

Een grap voor workaholics: om vijf uur ’s middags van je werk vertrekken en dan roepen: ‘ik heb de vanmiddag vrij gehad’.

Opportunistisch riep ik naar de marktkoopman dat ik wel een kistje perssinasappelen wilde. Een plastic tasje met een stuk of tien, dat is voor watjes, dacht ik. Dat was misschien wat te optimistisch. Ik kreeg een kist met zo’n 100 perssinasappelen. En daar sta je dan, op een koude en tochtige markt, met een reuzekist, terwijl twee kandidaten voor het komende burgermeestersreferendum campagne voeren. Ik sleepte de kist naar huis en pakte de sinasappelpers uit de kast (die overigens nog met spierkracht wordt aangedreven). Zie hier het resultaat.

De afgelopen dagen zit ik regelmatig in een wolkenkrabber. Nou ja, wolkenkrabber, 16 verdiepingen noem ik toch een aardige wolkenkrabber. Ook omdat ik vandaag buiten niet meer heb gezien dan mist. In die wolkenkrabber hebben ze liften, en de mensen die in die liften hebben de (goede) gewoonte elkaar gedag te zeggen. Dus 16 verdiepingen naar beneden, en uiteraard een stop op elke verdieping. Bij elke stop stapt er wel iemand uit, of in, en is er dus een aanleiding om gedag te zeggen.

Zodoende ben ik vandaag een keer of 40 een goedendag toegewenst. Toch wel prettig, als zoveel mensen dat je toewensen. Je zou haast gaan denken dat ze het menen.

Weet iemand of er een cellofaan-fanclub bestaat? Als die bestaat dan wordt ik er direct lid van. Want wat een fantastische vinding blijft dit rekbare afplakplastic toch.