Het is deze week een jaar geleden dat ‘Pim’ werd vermoord. Waarschijnlijk worden we in de media tot in den treure uit herhaalt. Een soort herbeleving van de hype van vorig jaar. Geen aantrekkelijk vooruitzicht dus.
Het afgelopen jaar is veel debat gevoerd over hoe we Nederland leefbaarder kunnen krijgen. Een echt antwoord hebben we nog niet. Inburgeren is gemeengoed geworden in het gedachtegoed van alle partijen – maar of we daar ook daadwerkelijk iets mee bereiken? Ik denk dat het maar een klein deel van het probleem is opgelost. Want ook de autochtone ‘Nederlanders’ zijn er voor een groot deel schuldig aan het onleefbare Nederland.
Stel je de volgende situatie voor: je loopt in een tijdschrift annex boekwinkel om daar je favoriete tijdschrift te kopen. Voorzichtig navigeer je door de winkel. Boeken worden met tientallen te gelijk binnengebracht en uiteraard is het spitsuur in de winkel. Per ongeluk stoot je een stapeltje om. Een aantal pockets valt op de winkelvloer. Wat doe je?
(1). Je ontvlucht zo snel mogelijk de winkel, en koopt dat tijdschrift morgen wel – of ergens anders. De stapel pockets blijft liggen
(2). Je bukt je ondanks de drukte in de winkel, raapt de pockets op en legt ze weer terug op hun plek.
Ik ben bang dat de meeste mensen zouden kiezen voor de eerste aanpak – waarom? Uit schaamte, omdat ze eigenlijk geen verantwoordelijkheid willen nemen? Omdat ze hun nek niet uit durven te steken? Zijn ze bang voor het maaiveld?
Ander voorbeeld: waarom zegt niemand de buschauffeur gedag als je in stapt in de bus? Waarom blijft het bij een gemurmel en een snel laten zien van het abonnement? Durven we de buschauffeur geen oprecht goedemorgen te wensen. Ik denk dat als we – als Nederlanders – meer gebruik gaan maken van sociale smeermiddelen als gedag zeggen, als gewoon een keer bedanken voor iets alledaags, dat we dan Nederland een stuk leefbaarder kunnen maken. En dat is heel wat constructiever dan alleen maar kankeren op het feit dat Nederland zo onleefbaar is geworden.