film van alledag

Het was vol in de trein, mensen stonden in het gangpad. Dit omdat de NS zo wijs was geweest slechts 1 in plaats van 2 treinstellen in te zetten. Ik ben een van de de geluksvogels die een zitplaats heeft, in een hoekje bij het raam. Ondertussen probeerde ik me door wat stug leeswerk heen te worstelen.

De trein maakt een stop op een tussenliggend station, dat helemaal vol met mensen staat. Aj, dat wordt dringen. Maar het past allemaal, de mensen kunnen de trein binnen, en het gangpad staat nu echt vol.

Ik wil weer gaan lezen als ik ik iemand denk te zien. Daar, tussen de mensen, is dat L.? Die komt anders nooit uit deze richting. Omdat er allerlei mensen voor stonden kon ik het niet zien. Toch blijft het me bezighouden. Ik hoor haar praten, ze klinkt wel als L. Twijfel. Heeft zij me hier gezien? Ik krijg geen signalen van herkenning. Maar ze kan natuurlijk in hetzelfde dilemma zitten als ik: niet zeker weten of dat die bekende persoon is. En ondertussen moets ik eigenlijk verder lezen in dat ingewikkelde stuk. U begrijpt, dat liep enige vertraging op.

Uiteindelijk bleek ze het niet te zijn.

Afgelopen vrijdag was er de halfjaarlijkse controle bij de tandarts. Fijn op de stoel liggen terwijl de tandarts met z’n spiegeltje en andere instrumenten je mond bestudeerd. Ondertussen probeert de tandarts een praatje aan te knopen over hoe het gaat en over het weer. Maar zelfs een beleefdheidsantwoord kan er niet af, ik moet tenslotte m’n mond open houden. Verder dan een paar onverstaanbare keelklanken kom ik niet, dus dan maar geen antwoord.

En de tandarts heeft geconstateerd dat m’n verstandskiezen eruit moeten. Ze komen ernstig in de verdringing, en liggen nu een beetje scheef. Ze dreigen zelfs andere kiezen van hun plek te drukken. Nu moet ik dus naar de kaakchirurg, om ze te laten verwijderen. En ik heb weinig zin. Waarom? Ik heb enge verhalen gehoord. Het schijnt nogal pijnlijk te zijn.

Als ik niks doe kan het verschrikkelijk gaan ontsteken.

Dus ik ga toch maar een afspraak regelen.

Onderwerp met hilariteitsgarantie op een feestje: tekenfilms die je in je jeugd hebt gezien. Onder mensen van dezelfde generatie een gegarandeerd feest der herkenning.

Na betaald te hebben alle boeken overgeladen in 2 gele plastic tasjes. Voor deze, door de organisatie aangeboden, tassen is het een ware krachtmeting. De hengsels veranderen onder het gewicht van de boeken in striemende werktuigen voor m’n handen. In tempo sleep ik ze mee naar het station.

Ondertussen nog een Engelsman met kinderwagen uitgelegd waar de bookfair was. Wijzend met een vinger: ‘Straight in that direction. Cross the street, and than that way. And you’ll see all those people with these yellow bags’.

Op het station aangekomen eindelijk m’n gele tasjes neer mogen zetten. Staan in de overvolle trein. De zon en de temperatuur doen weer aan de zomer denken. Vermoeid stilstaan in het wandelpad en oppassen dat je niet omvalt in de rijdende trein. Eigenlijk wil ik even een slok water. De aanblik van haar heupen, zo dichtbij, maakt het broeierig.

Bij het eerst station stroomt de trein leeg. Alles is voorbij, en ik ga zitten op een lege bank.

(wordt vervolgd…)

Tja. Dillemma. Eigenlijk is dit weblog bedoeld om mijn ding op te spuien. Om mijn observaties te kunnen dumpen. Heel egocentrisch, maar zo werken die weblogs nu eenmaal.

En nu zit ik met een dilemma. Want ga ik een linkdump maken? De eerste linkdump in m’n hele leven? Op speciaal verzoek nog wel. Maar dit is ook wel een beetje nodig. Joris is 8 jaar, en heeft leukemie. Hij heeft een eigen site op het web, waar hij laat zien hoe hij z’n ziekte te lijf gaat. En als jullie nu lieve bezoekertjes zijn, gaan jullie even naar het gastenboek van Joris.

Er is deze vrijdag en dit weekend boekenbeurs in de Jaarbeurs te Utrecht. Honderden meters aan boeken die uit de ramsj komen of net ergens een deukje hebben opgelopen. Schuifelen langs eindeloze meters boeken, terwijl je hoofdpijn krijgt van het lezen van al die kaften. Oppassen dat je niet iemand omver loopt terwijl je langzaam door de menigte waadt. Kansen te over om een leuke aanbieding te spotten, dus ik ging er vanmorgen naar toe.

Bij de ingang is het mogelijk om een karretje mee te nemen. Sommige mensen willen zoveel boeken meenemen, dan heb je een karretje nodig. ‘Poeh’, dacht ik, ‘dat is voor de freaks, en dat wil ik niet zijn’. Ik liep gewoon zonder karretje naar binnen. Na 4 boeken en 30% van de beursvloer gezien te hebben ben ik alsnog maar een karretje gaan halen.

(wordt vervolgd)