film van alledag

Vermoedelijk was het een aantekening van een vergeetachtig persoon. Hij of zij had gewoon even opgeschreven wat niet mocht worden vergeten. En dat het dan illegaal is, dat maakt niet uit.

Met grote geel-zwarte letters stond er op de muur geschreven: ‘Backup’. Vermoedelijk gewoon een aantekening van een vergeetachtig persoon.

Met elke keer dat ik de boel opnieuw inricht kom ik verder van de oorspronkelijke Blogger-template af. Maar geen revolutie. Ik verwacht de komende tijd nog wel wat aanpassingen.

En waarom? Ik had het gevoel dat die herfstkleuren wel aardig waren, maar een beetje schreeuwerig. Dit is een poging het iets rustiger te maken. Een soort less is more principe.

Vandaag liet ik bijna m’n pinpas in een liftschacht verdwijnen.

Eigenlijk heb ik het niet zo op loggen over loggen, kortweg metaloggen. Het heeft iets van inteelt, dat schrijven over hoe het schrijven gaat. En toch jeukt het. Telkens komen er nieuwe ideeen over webloggen die ik het liefst even wil spuien. U bent tenslotte publiek dat er verstand van heeft. Vandaar dit lijstje.

1. Ethiek. Hoe ver mag je gaan in het afluisteren van mensen om een postje over te houden? Het draaien met en verfraaien van de werkelijkheid, is dat eigenlijk zo netjes? Hoe bescherm je mensen in je omgeving tegen de behoefte om ze in verhalen op te nemen?

2. Zappen. Mensen houden er niet van om van het scherm te lezen. Daarom is de websurfer een typische zapper. En daarom zullen lange verhalen nooit een succes worden op het web. Enkel korte verhalen kunnen daarom succes hebben. En die korte verhalen noemen we weblogs.

3. Cultfiguren. Mocht u van plan zijn een cultfiguur te scheppen de komende tijd, dan raad ik u aan de stijl van Dr. Aap nog eens te bestuderen. Men neme een groot aantal stopwoorden en cliches, men herhaalt en varieert dit maar lang genoeg en men heeft een cultfiguur.

4. Een bondige omschrijving: loggen is een avontuur. Elke dag weer.

Alsof ik het niet koud kon krijgen stond ik op het station. Bovenkant van de jas open, muziek in de oren en proberen om wolkjes te blazen in het donker. Je kon zel alleen zien als je in de richting van een straatlantaarn blies. Er was weinig volk op het station. Voornamelijk ouderen, een enkel aantal mensen dat moest overwerken en vooral veel wazige figuren.

Er lijkt wel een verband te bestaan. Hoe later het wordt, hoe meer de wazige figuren uit hun huizen komen en op het station hun sigaretten gaan staan wegwerken. Om rond te waggelen, vreemde talen te spreken en te bellen. En om straks weer te verdwijnen in een onbeduidende stoptrein, van hier naar nergens. Zo gaan ze de wereld rond, en je kan er op rekenen: morgen zijn ze er weer.