Het nieuwe album van Bløf ligt kwam afgelopen week op 1 binnen in de albumlijsten. Mede dankzij mijn aankoop van het album. Overigens krijg je voor je geld geen CD, maar een SuperAudioCD en ook een bonus DVD. Dat alles in een mooi hoesje, waar duidelijk over nagedacht is. Tijd voor een recensie van de cd (de dvd heb ik nog niet gekeken).
Om maar met de deur in huis te vallen: het is de perfecte cd voor lome zomeravonden. Veel nummers spinnen zich rustig uit over de minuten. Teksten ‘En als ik bij het einde ben / Loop ik door langs de rivier / die zich slingerend een weg baant / Zonder eind aan haar begin’ doen er nog een schepje boven op. Die teksten zijn overigens nog altijd typisch Bløf: het lijkt ergens over te gaan maar ondertussen balanceren ze op het randje van bladvulling. Het heeft iets mystieks – maar het gaat af en toe ook goed de keel uit hangen. Vandaar een cd voor lome zomeravonden: het is goed als je niet al te kritisch wil luisteren.
Muzikaal is het aan het veranderen. Ze noemen het zelf in interviews de invloed van Coldplay. Als je wilt, kan je dat horen. De nummers zijn wat complexer in elkaar gezet, met wat meer bijgeluidjes. Daar komt dat mystieke vandaan. Iets meer weg van de oude stijl die voornamelijk was gebaseerd op gitaren. Leuk is het ook dat ze in twee nummers (Barcelona en Bougainville) hulp krijgen van Carel Kraaijenhof (de man van de tango van Maxima). Daarnaast doet ook The Lau (vroeger van The Scene) mee in het laatste nummer, De Geest.
Nog speciaal aandacht voor een nummer wat niet echt bij de rest past. Onmogelijk Rood is de titel. Het is geniaal, vooral het gitaarloopje, en is in tegenstelling tot andere nummers veel meer up-tempo, ouderwets Bløf-nummer. Ik hoop dat het de volgende single wordt.
