film van alledag

Er wordt actie gevoerd. Het plein voor het stadhuis staat vol met kraampjes waar een idee aan de man wordt gebracht. Omdat het vol met winkelende mensen is moet ik van de fiets af stappen en verder lopen met de fiets aan de hand. Uiteraard krijgt een van de actievoerders me te pakken. Of ik wil tekenen tegen de bezuinigingen op het amateurtoneel. Als ik verder vraag naar de reden van de bezuiniging wordt er met een vaag gebaar gewezen naar het stadhuis. ‘Dat hebben hun daar bedacht’. Nou, ik teken wel. Voor een glimlach van een mooie vrouw zet ik m’n handtekening wel.

Zo. Die staat. Een aangepast ontwerp, een blogroll en m’n vierde teller geinstalleerd. En zodadelijk ook nog een echt verhaaltje.

Voor wie nog lang niet genoeg heeft aan een enkele weblogs. Of voor wie zich zo verveelt. Of voor wie een wetenschappelijk onderzoek met duizend noten naar weblogs doet. Weblogs Begint Hier.

Grmbl. Had ik van de week zo’n mooie teller geinstalleerd, werkt dat ding niet meer. Vaag.

De bus surft als een groot slagschip behendig door het stadsverkeer. Via de voorkeursbehandeling die busstrook heet razen de passagiers langs de auto’s. Maar dan – in een vlaag van een seconde valt mijn oog op 5 groene kpn-autotjes die allemaal achter elkaar voor het stoplicht. Verdacht.

Een dag later; zelfde tijd en zelfde plaats. Weer massa’s auto’s en fietsers en allemaal willen ze vooruit. Deze keer ontsnapten ze bijna aan de aandacht. Maar weer is er een rijtje helgroene kpn-autotjes dat voor hetzelfde stoplicht staat. Ik heb het door. Het is een complot om de wereld over te nemen. Let maar op: binnenkort ziet u overal groene kpn-autotjes. Moge u gewaarschuwd zijn.

Tien voor vijf op woensdagmiddag. De zon straalt als een tierelier door de tuinen. Omdat er nauwelijks wind staat blijkt 17 graden toch wel mee te vallen. Een eend zwemt door de sloot. Met kleine eendjes. Kleine eendjes! Hoeveel zijn het er nou? 8. Nee, 9. Of toch 8? Kleine eendjes. Ze zwermen te snel en te schichtig rond moedereend en door het riet. Maar het leven is mooi.

Pim is niet dood. Hij leeft voort. In de harten van de mensen en vooral in de teksten in het openbaar toilet.