The Miles Davis Quartet blaast een fantastische openingszin uit de speakers. Generique – een stuk uit 1958, volgens de informatie. En in 2004 klinkt het in volle dramatiek op een late avond. Er staat nog maar een lamp aan en buiten is de nacht overal aanwezig. Onder straatlantaarns en maanlicht passeren af en toe mensen. Mijn vinger rusten op het toetsenbord, klaar om woorden te spuien. Alles wat ik vind en denk dient vastgelegd te worden. Ook als het daar eigenlijk te laat voor is.
Op de klok beweegt de secondenwijzer ongeduldig voort – altijd op jacht naar later, maar zonder einddoel. Dat is pas discipline. Ik bedoel, wie de tijd is, moet maar een saai bestaan kennen. Alles is van te voren vastgelegd. De duur van een seconde komt overeen met een vastgesteld aantal trillingen van het cesiumatoom. Weinig nieuws onder de zon.
Even voel ik aan mijn kin. Als je iemand dat ziet doen, schijnt dat een signaal te zijn dat er wordt nagedacht. Bij mij levert het geen geniale inval op. Slechts de conclusie dat ik me morgen maar weer eens moet scheren.
Geef een reactie