Een volle bus. Dat gebeurt regelmatig, en ik doe m’n uiterste best om te blijven staan, hangende met een uitgestrekte hand aan een stuk bus.
Omvallen doe ik toch niet, maar tegen mensen aanleunen is ook zo vervelend.
En ik bedenk dat er maar een gek tussen hoeft te lopen die z’n rugzak volstouwt met semtex en plof – boem, weer een aanslag erbij. Als ik omhoog kijk en zie dat dit bus nummer negenhonderdenelf is, heb ik het helemaal gehad. Blij dat ik er weer heel uitgekomen ben.
Geef een reactie