Parasitair

Wat zou ik vandaag schrijven, was de vraag. Gisteren overgeslagen – geen idee alsmede half vergeten.

En vandaag is er opnieuw een leeg invoerveld, en de rivier aan stukjes die normaal langskomt lijkt opgedroogt. Ik zou een liedje weg kunnen geven. Er staat een mapje op de desktop met liedjes die misschien hier ooit komen.

Vorige week kocht ik bij de Slegte een bundeltje van Lucebert – wie weet zou ik daaruit kunnen citeren. Er staat wel iets in wat aandacht verdient. Bovendien is het nog lang geen gedichtendag. Ik rekende af bij de kassa. (Ziet u, dit wordt toch weer lijflog, een stukje over de kassa). Als bonus kreeg ik nog iets erbij. Ik mocht kiezen uit twee boeken of een dvd. Bij de boeken was alleen al aan de kaft te zien waarom dit in de ramsj beland was. Haastvertalingen van goedkope Amerikaanse uitgaven.

Ik koos de dvd. Nu heb ik dus een dvd van het mooie woordenfestival. Waarvan ik overigens alleen de buitenkant kan bewonderen, want ik heb geen speler voor dvd. Gegadigden mogen zich melden.

Dit alles geheel terzijde. Het ging erover dat het posten van een liedje, of een gedicht van iemand anders, zo parasitair is. En dat er niet veel aan is. Ik dacht erover om een nieuw notitieblok te kopen. Met lege pagina’s, die ik dan allemaal met veel inkt en een luxe pen kan beschrijven. Op A5-formaat, dan schrijven die pagina’s zichzelf zo snel vol. Het oude notitieblok is drie kwart vol, gekreukeld en zit onder de koffievlekken.

Enfin, om 257 woorden later bij het punt te komen waar ik naar toe wilde: heeft u niet een onderwerp? Ruilen is mogelijk – ik heb nog een stuk of vijf onderwerpen waar ik niks van maken kan.