Ik was het huis uit gerend, paraplu en ipod en telefoon op zak. Twee bananen in de hand want geen tijd, geen tijd om te eten of wat dan ook. Deur achter me dicht getrokken en naar de trein.
Pas een half uur en een overstap verder kwam ik er achter dat ik portomonnee met kaartje, geld en identiteitspapieren vergeten was. Oeps. Dan was ik dus aan het zwartrijden. En daar ben ik helemaal niet goed in. Ik besloot terug te keren – de benodigde bus zou ik immers zeker niet in komen enkel op vertoon van blauwe ogen.
De terugweg ging tergend langzaam. En natuurlijk, al snel kwam er een conducteur binnen. Ik legde mijn verhaal uit. Waarschijnlijk keek ik zielig genoeg, want ik mocht blijven zitten en werd niet eens op de bon geslingerd. Bij deze dus drie hoeraatjes voor onze Spoorwegen.
Geef een reactie