Hij heeft zich teruggetrokken aan een tafel op de vide in een grand cafe. Hij schrijft wat op het notitieblok. Er is goede koffie (een zeldzaamheid) en ze draaien Cafe del Mar. Hij herkent Bush’ Letting the Cables Sleep (Now Remix). Niet slecht voor dit land. Maar dit is allemaal decor, het verhaal zit elders.
Op een gegeven moment ziet hij het meisje. Ze zit beneden, aan het raam, en kijkt naar buiten. Hij ziet hoe de serveerster een chocoladetaartje brengt. Een zorgvuldig gesneden puntje in de kleur van donkere chocolade, van koffie bijna. Juist een tint donkerder dan het haar van het meisje. Dat is alles wat hij van haar ziet – ze draait zich niet om. Ze heeft lang, mooi haar en hij vraagt zich af hoe haar gezicht eruit ziet. Maar alles wat hij vanaf zijn positie ziet zijn de beschaafde hapjes die ze neemt van haar taartje. Als hij weer naar zijn notitieblok kijkt, merkt hij dat hij terug moet lezen wat hij aan het schrijven was. De concentratie is weg, en hij kijkt weer naar beneden.
Het taartje gaat voor drie kwart op. Dan vertrekt ze. Handschoentjes en lange jas aan. Maar alsof er een afspraak is, ze draait zich niet om. Misschien wel beter zo, denkt hij voor een moment, betovering moet je niet verbreken. Ze stapt de deur uit, loopt de straat in en zal voor altijd zonder gezicht blijven.
Geef een reactie