Voor een moment zat ik op een bankje op een piazza in Rome. Ik at een hapje en bestudeerde mijn kaart, toen een man mij aansprak in het Engels, en vroeg of ik een plek wist waar je internationaal kon bellen (een belhuis, dus). Nou, ik wist er wel een paar, maar wel vier kilometer verderop. Dat was wel erg ver weg, en hij ging ook op het bankje zitten.
Zijn levensverhaal volgde. Bijna dan. De liefde hield hem in Rome, ondanks dat hij het niet leuk vond in Rome. Romeinen waren niet in de buitenwereld geinteresseerd, volgens hem. Ze verdienden hun geld met wat ze eeuwen geleden gebouwd hadden, en nu konden ze er niks meer van. Een baan vinden hier zat er niet in, met zijn matig Italiaans. En het systeem was verrot. En zijn doorbraak als musicus of toneelspeler lukte ook al niet. Maar terug naar Engeland wilde hij niet. In Rome had hij nog een dak boven zijn hoofd, in Engeland moest hij de straat op.
Na een uur was zijn verhaal klaar. Nu moet er nog een Sting komen, of bij voorkeur een wat inspirerender zanger, om een liedje te maken over een Engelsman in Rome.
Geef een reactie