En toen stond ik weer buiten, weer in de Bijlmer. Ik loop naar het metrostation. Op mijn weg kom ik geen mensen tegen, slechts kantoren die te huur staan. Je hoort hier slechts de ding-dong van de metro, het voorbijrijden van de trein en het ruisen van de ring. Tussen de leegstaande kolossendoor naar de metro. Zo 1996, die kolossen. Logisch dat niemand ze wil huren. Ik geloof dat ik de enige ben die een strippenkaart afstempel, waardoor ik nog een metro mis bovendien. Verderop ligt station Bijlmer. Ik zou het kunnen lopen, misschien wel sneller dan een metro voor een halte. Amsterdam Bijlmer is de afgelopen maanden veranderd in een ruimteschip – type Star Wars. Niet slecht naast de Arena, die de klassieke Ufo vertegenwoordigt.
Twee minuten metro brengt mij op Bijlmer – in volle verbouwing, maar nu al een station van LotR-achtige proporties. Waarom men nou in hemelsnaam zo’n kolossaal station bouwt op een steenworp afstand van Duivendrecht, dat zo ongeveer de mooiste ov-knoop van Amsterdam is, blijft mij een raadsel. Misschien ligt het probleem hierin: Duivendrecht heeft bereikbaarheid; Bijlmer het reizigerspotentieel. Ik dwaal af. De eerste trein dwingt mij om via Centraal naar huis te reizen – iets wat ik overigens niet erg vind. Dwars door Amsterdam met ondergaande zon, ik heb er een zwak voor.
Geef een reactie