Het is mistig en ochtend als ik de fietssnelweg op draai. De iPod speelt iets en alles is zo gewoon als je maar kan bedenken op donderdagochtend. De zon is opgekomen en voor sommigen is het een verjaardag of een trouwdag of een sterfdag, maar het is voor de meeste mensen toch vooral donderdag. Bij de sportvereniging liggen restanten van ingeslagen autoruiten, maar ze liggen er al twee dagen. Het opmerken niet waard. Achter de ramen zitten de bejaarden van het huis in hun grote leunstoelen naar buiten te kijken.
Een paar fietsers rijden achter mij, en een jongen voor mij. Een meter of twintig voor het stoplicht zet hij een sprintje in. Een demarrage, als dat bestaat in het stadsfietsen. ‘Goed gezien’ denk ik. Het stoplicht staat nog op groen, en dat scheelt wachten. Ik spurt er achter aan en haal het stoplicht. Maar de jongen voor mij niet. Die rijdt gewoon rechtdoor, in een richting waar helemaal geen stoplichten staan. Waarom een sprint, vraag ik me af. De mens is een mysterie. Ook op donderdagochtend.
Geef een reactie