Twee maanden breng ik door op een kantorenpark in Zuidoost. Bij bosjes staan ze er, alsof iemand een blokkendoos kantoorgebouwen heeft omgekieperd. Gebouwen met een portier den die waakt dan de hele dag over een slagboom waar iedere automobbilist zich meldt voordat ‘ie naar binnen mag. De lunchwandeling heeft iets bizars. Een groepje mannen (dit is een mannenbedrijf) loopt een rondje om een parkeerplaats. Als de zon schijnt, want als het regent wordt er veel minder gewandeld.
Het regende vanmiddag. Water stortte zich langs dubbelglas naar beneden. Het kantoor is al bijna leeg en buiten kruipt een stroom mensen met of zonder paraplu’s traag naar de metro. Met een blikje cola in de hand staar ik naar buiten. In het volgende kantoorgebouw – 35 meter afstand, een parkeerplaats, een fietspad en een parkeerplaats tussen ons – staat ze te bellen. Met een hand aan het oor kijkt ze naar buiten. Eigenlijk had ik moeten zwaaien, bedenk ik achteraf.
Geef een reactie