De gezusters van Nuit Blanche organiseren een seismische week. Met slingers, ballonnen en aandacht voor de darmkrampen van onze planeet.
Toen ik vanmorgen bedacht om een stukje bij te dragen aan dit heugelijk evenement, kwam ik er achter dat ik niet zoveel seismische avonturen op mijn kerfstok heb. Daar ben ik te aards voor. Ja, ik zou kunnen vertellen over die keer op de Vesuvius, maar dat is een toeristisch verhaal over waarom je de laatste vierhonderd meter naar de top moet klimmen terwijl als je boven bent blijkt dat je over dat stenen pad gewoon een fiat panda naar boven te krijgen is. Of over die afdaling, dat ik eigenlijk heel nodig moest toiletteren, en dat je in de vrije natuur als man dan meestal wel achter een boom kan gaan staan, maar dat op de bovenkant van de Vesuvius geen bomen groeien. Toch nadelig. Rotsblokken zijn daar boven gelukkig in overvloed. Maar dat verhaal wellicht een ander keer.
Zus woont in een flat. Zo’n grote, van twaalf verdiepingen en huisnummers van drie cijfers. Ik stapte het kleine kamertje daar binnen en bewonderde het plafond. Mijn hemel wat was het daar toch blinkend wit, zo goed was dat plafond gewit. U mag raden wie dat plafond heeft geschilderd. Maar plots, als donderslag bij heldere hemel, klonk een onderaards gerommel uit de gewelven van de flat. Elders in deze betonnen matrix trekt iemand aan een touwtje waardoor het water in het reservoir zich bevrijd naar beneden stort. Het geluid van 9,81 meter per seconde kwadraat. Een razend geluid trekt door het gebouw, en even denk je het gebouw te voelen schudden. Maar dat is illusie, die alleen maar veroorzaakt wordt door het feit dat je een stukje over aardbevingen moet schrijven.
Geef een reactie