Ik zit al vroeg op het terras want thuis houd ik het niet uit. Thuis word ik gek, thuis kan mijn geest niet los zijn. Op het terras bestel ik een koffie en kijk rond. Kijk, daar komt de eerste klant van vandaag. In pak, met zwartlederen diplomatentas. Alleen zijn das ontbreekt, maar sinds Claus zijn de dassen langzaam verdwenen. Met besliste stappen gaat hij de zaak binnen. Ik neem nog een sigaret en kijk wat ik gisteren schreef. Is dit het waard vandaag bewaard te blijven?
Even later komt de man in pak weer naar buiten. Met drie dozen taart stapt hij in een glimmende auto, ongetwijfeld om naar een kantoor te rijden, te trakteren en gecomplimenteerd te worden met de goede keuze voor taart. Mijn tekst laat zich langzaam kneden en ik vraag om nog een koffie.
*
Voor de Supervlaai is een terras. Tien uur per dag bezet door kettingrokende klanten, ongeacht de neerslag. Zwarte koffie en muntthee, gezeten op een tuinmeubelset die behoorlijk voldoet aan de laatste trends. Als ik iets over achten aankom zit er al een eerste klant op het terras. Wonderbaarlijk fenomeen: maandagochtend, nu al met een sigaret en een opschrijfboekje op het terras. Hij heeft een baard en een zwarte jas. Een jas, dat moet ook wel nodig zijn, het is nog fris. Ik probeer hem aan te kijken als ik naar binnen stap, maar hij kijkt naar beneden, naar zijn aantekeningenboekje.
Binnen bestel ik te veel taart.
Geef een reactie