Als een klein kind stond ik te juichen. Inwendig dan – Een heer van stand moet immers zijn kalmte altijd bewaren.
Ik greep mijn telefoon om een foto te maken van dit moment. Was ik snel genoeg? Toetsenblokkering eraf, favorieten, camera, richten, afdrukken! Vlug gaan mijn vingers over de toetsen. Het beslissende moment, om met Cartier-Bresson te spreken.
Want openbaar vervoer is toch wel een zaak van glas en roestvrij staal tegenwoordig. Er is weinig sfeervols aan het reizen met de sneltram, hoewel het een handige people mover is (mensvervoerder? massatransporteur?). En openbaar vervoer is al helemaal niet aaibaar.
Behalve dan, sinds een paar weken, de ‘Weense’ spitssneltram Utrecht-Westraven-Nieuwegein. Vanwege toenemende aantallen reizigers kocht de exploitant deze trammetjes tweedehands in Wenen. Ik wed dat er over een paar jaar, als de (reeds uitgezochte) nieuwe trams geleverd worden, er een actie komt om deze uitermate lieve trams te behouden voor Utrecht.
Wanneer springt de VVV hierop? Nostalgische tramritjes van Utrecht naar IJsselstein? Met een glaasje glühwein in de warme Weense tram door de sneeuw rijden – er zitten geen paarden meer voor de tram maar wie weet kan de machinst in een luxe pak gehesen worden met gouden knopen en een mooie pet. En vervolgens eten in de historische binnenstad van IJsselstein, ofzo. Voila, businessplan. ’t Is dat ik al een baan heb, anders zou ik morgen beginnen.
Geef een reactie