Langzaam dooft het uit, mijn weblog. In april heb ik het abonnement nog wel verlengd, dat wel. En vermoedelijk doe ik het volgend jaar ook nog wel. Uit gewoonte. Omdat ik me geen online identiteit voor kan stellen zonder weblog.
De stukjes rondom het verschijnen van Bloghelden deden me nog eens nadenken over dit weblog. Het weblog als fenomeen is over z’n hoogtepunt heen. Statistieken laten al jaren een dalende trend zien. Bezoekersstatistieken zijn leugens, maar er verschijnen ook minder stukjes.
Als ik een verhaal had gehad, had ik al lang een debuutroman geschreven, dacht ik pas. De dingen zijn ook veranderd. Vroeger zat dagelijks in de trein, en had op die manier elke dag een stukje. De openbare ruimte was altijd een inspiratiebron. Het verhaal ligt op straat, maar het probleem is dat ik veel minder op straat kom. De trap op klimmen van de parkeergarage naar de centrale hal levert meestal geen weblogstukjes op.
Is de koek op, na 2.400 stukjes? Zijn er nog enkel kruimels over? De komende maanden zal het duidelijk worden.
Geef een reactie