Gratis bestaat niet. Of, voor niets gaat de zon op. Of, there’s no such thing as a free lunch, zoals de Engelsen zeggen.
Het is half twaalf als ik door het straatje in de binnenstad van Groningen wandel. Bij de bakker die het bordje hofleverancier voert koop ik krentenbollen, € 2,20 voor een zakje van vier bollen. Erg goed ben ik niet op de hoogte van de marktprijs voor krentenbollen, maar dit lijkt me erg duur. Dat moeten dan wel krentenbollen van wereldklasse zijn.
Ik verlaat het kleine zaakje en wandel verder naar de auto die buiten de singel in een drielaagse ondergrondse parkeergarage staat. Deze straat doet denken aan het Northern Quarter in Manchester, met 4 platenzaken in een straat en wat alternatieve zaakjes in de rest van het beeld. Als ik mensen vertel dat ik een opdracht in Groningen heb zeggen ze vaak ‘leuke stad!’, letterlijk met die woorden. Ik beaam dat.
Toch pak ik de auto en verlaat ik de stad, op zoek naar een werkplek voor een paar uur. In een nabijgelegen dorp bevindt zich een hotel waar de lokale versie van Seats2meet is. Mijn hippe zzp-vrienden en kennissen doen dat al jaren, ik nog nooit. Ik meld me aan de receptie en mag doorlopen naar het restaurant van het hotel, waar ik koffie krijg aangeboden, en een complete schaal met cake, donuts, fruit en snoep. Drie uur lang piel ik op mijn laptop, drink ik koffie en vruchtensap, pik wat hapjes van de schaal (ik ben een zoetekauw).
En aan het einde loop ik weg zonder te betalen, en dat alles hoort bij het businessmodel. Het voelt wonderlijk – welkom terug in de dotcom-bubble. Ik heb weliswaar gisteren bij het maken van de reservering wat persoonsgegevens ingeleverd, maar verder heb ik nergens mee betaald.
Blijkbaar bestaan ze dus, toch, die gratis lunches.
Geef een reactie