Ruim een half jaar geleden stapte ik over op Spotify als voornaamste ‘muziekleverancier’. Nu constateer ik dat het niet langer gaat om welke muziek je hebt, maar om de tijd die je hebt om naar die muziek te luisteren.
Na cassettebandjes, cd’s, gebrande cd’s en mp3-bestanden nu dus het tijdperk van streaming. Het tijdperk van vinyl ligt voor mijn tijd, en aan die heropleving doe ik niet mee. Gezien de afwisseling in formaten is de vraag wat het volgende formaat wordt. Misschien is de volgende stap het verwijderen van de oren als intermediair. Een plug in je hoofd en de datastroom direct je hersenen in?
Dat laatste zou sowieso handig zijn want dan hoeven mensen niet steeds op hun telefoon te kijken naar de nieuwste Whatsapp-berichten, Tinder-matches en Instagram-likes.
Gevolg van de overstap naar Spotify is wel dat het op me overkomt als een steeds grotere chaos. Als ik nu iets wil luisteren, kan ik uit 20 miljoen dingen kiezen. Het gevolg van de vrije samenleving is dat je 9 soorten thee in de kast hebt staan, schreef ik 8 jaar terug. 8 jaar verder en het zijn minstens 20 soorten thee en 20 miljoen tracks.
Slachtoffer van enorme keuzevrijheid lijkt de nieuwe muziek te zijn. Voorheen haalde ik een paar nieuwe albums per maand binnen en nam de tijd om die vaker te beluisteren. Nu luister ik naar iets, denk ‘interessant’ en vervolgens ga ik iets anders doen, en vergeet het vaak weer. Daar moet iets op te vinden zijn. Dit nieuwe jaar om dat ook uit te vinden.
Muziektips die ik ondertussen nog niet vergeten ben, met name afkomstig van andermans jaarlijstjes: The Budo’s Band – Burnt Offering en Bugge Wesseltoft met Henrik Schwarz en Dan Berglund – Trialogue.
Geef een reactie