Gisteravond reed ik na een lange dag naar huis en bedacht dat ik ’s avonds nog een paar boodschappen moest halen. Groenten om de week aan te vullen. ‘Misschien even stoppen bij de Jumbo, zodat ik ’s avonds de deur niet meer uit hoef’, bedacht ik, maar files zorgden ervoor dat ik besloot toch westwaarts de stad om te gaan.
Het idee van geen boodschappen meer hoeven te doen sprak me toch wel aan, dus ik nam een afslag en reed naar het grootwinkelcentrum Kanaleneiland. Vroeger woonde ik daar boven, dus ik weet er de weg. Geruchten hadden me al bereikt, maar ik besluit toch even een rondje door het winkelcentrum te maken voordat ik de Albert Heijn inloop. De leegstand is fors toegenomen sinds ik verhuisd ben. Minstens tien zaken gesloten, en wat er voor terug komt is de Action en pop-upstores. Als er iets terugkomt, want het zijn nog meer glimmende makelaarsreclames op gesloten puien. Een 06-nummer, voor als u hier wil huren. Triestig.
Voor de grote supermarkten lijkt dat overigens geen probleem. Zes kassa’s open en nog staat bij iedere kassa een rij van 6 personen. Mijn aubergine en nasigroenten wachten geduldig op betaling en ik kijk eens om me heen. Toch wel ander volk, hier. Iets meer hippe jonge mensen, al was dat misschien ook het tijdstip want geordende gezinnen zitten om kwart voor zeven ’s avonds aan de maaltijd. Maar een zekere hoeveelheid hippe jonge mensen zit op het eiland. Het Berlijn van Utrecht, misschien. Oerlelijk beton maar vol hippe mensen. Al ontbreken de clubs en iedereen wil Berlijn zijn tegenwoordig.
Vandaag een liedje van een bandje dat op het Eiland haar thuisbasis heeft. Mister en Mississippi – Same Room, Different House.
Geef een reactie