Iets voor gedichtendag, voor op Twitter. Dat zocht ik terwijl de rijst stond te koken. Ik bladerde door de verzamelbundel van Herman de Coninck maar kon niks vinden dat passend was bij zomaar een gedicht. Dan verder. Wat staat er nog meer in de kast?
Tussen de boeken met witte kaften trof ik twee boekjes in het cyrillisch. De boekjes kwamen in mijn handen op een zomerdag op een reis, een paar jaar terug. Het was bijna 30 graden en de bus stopte in een hoofdstraat van een plaats in Macedonië. Midden zomer. Omdat ik maar een paar dagen in Macedonië was had ik geen bijzonder kaartmateriaal bij me, alleen een schets van een stratenpatroon in een Moleskine. Te voet ging ik op weg naar het pension om mijn rugzak af te leggen. Maar op de grond zien de dingen er anders uit dan in je notitieboekje, en zelfs iemand die zelden verdwaalt kan de weg kwijt raken. Op straat werd ik aangesproken door een man die vroeg waar ik naar onderweg was. Hij maakte een wandeling met zijn jongste dochter. Voor ik het wist was ik uitgenodigd om koffie te drinken in de tuin. Ja, hij was ook in Nederland geweest, en bewaarde goed herinneringen aan Zandvoort en Amsterdam. Ik kreeg koffie en moest maar eens vertellen welke reis ik maakte.
Het was een tuin bij een fors huis van een man wiens familie voor de communistische tijd rijk was geweest. Na het einde van de communistische tijd had hij het land terug gekregen. De aap kwam uit de mouw: hij was niet alleen hulpvaardig voor reizigers, maar was ook in bezit van grond waarop misschien vakantiehuisjes gebouwd konden worden, of ik niet iemand kende. Ik hield me op de vlakte over mijn werk en probeerde wat Engels te oefenen met zijn kinderen.
Ergens kwam het gesprek op zijn vader, die arts was geweest en in zijn vrije tijd een verzameling had opgebouwd van volksliedjes uit West-Macedonië. Hij rende naar binnen en gebaarde me mee te komen. Het huis was een opvallende combinatie van klassieke tapijten en moderne nieuwigheden. Boven in een kast stonden een paar dozen met boekjes. Ik kreeg er twee mee, net als een routebeschrijving in mijn Moleskine.
Vandaag dus een West-Macedonisch gedicht. Al zou ik kunnen ontcijferen wat er staat, tot op heden heb ik dat niet gedaan. Het zou zelfs propaganda kunnen zijn, suggereerde mijn vader een keer. Misschien. Nu is het vooral een raadsel waaruit wel ritme blijkt, maar betekenis verborgen blijft.
Geef een reactie