De Indiase restaurants in Utrecht zitten steeds meer bij elkaar geclusterd, was de conclusie. Het is nog niet zo als ik ooit in Istanbul zag, waar hele straten werden gevuld met dezelfde winkels.

We gingen eten bij één van de drie indiase restaurants die tegenover TivoliVredenburg zitten. Aan de straatlantaarns maakte een vierde restaurant reclame voor z’n bestaan. Blijkbaar maak je concertgangers blij met curries en naan.
Vroeger had je in Utrecht de restaurant-recensieweblog Maarhoewashet maar die niche wordt helaas niet meer bediend. Dus dan moeten we het zelf maar doen. Anjappar is onderdeel van een keten die zich uitstrekt tussen Singapore en Toronto en nu ook in Nederland twee vestigingen heeft. Een gigantisch menu. Het ene voorgerecht is beter dan het andere, de hoofdmaaltijd bestaat uit een heerlijke hoeveelheid bakjes, sausjes, broodjes en pannenkoekjes. De samenwerking tussen de bediening is onbegrijpelijk maar er wordt wel snel geserveerd.
Minpunt is dat ons het natafelen wordt ontzegd. Een nagerecht past er niet meer bij, maar voor we koffie kunnen bestellen komt een ober ons vriendelijk doch duidelijk vertellen dat er nieuwe gasten staan te wachten.
Dat kost ze een eventuele fooi en we zwerven langs verschillende zaken om te kijken waar dat natafelen dan wel kan gebeuren in geschikte akoestische atmosfeer. Bij Danel treffen we dat. Uiteindelijk shazam ik de muziek die de dj draait, om de avond te eindigen met Beginning Again van Brian Auger’s Oblivion Express.
Geef een reactie