Gistermiddag kwam de fietser aan in Arles. De laatste kilometers van de route gingen voor een groot deel over een uitgestorven bedrijventerrein, want op 1 mei is heel Frankrijk vrij. De vlaggen van de autodealers wapperen op een terrein waar normaal de auto de baas is op 8 meter brede stroken asfalt maar waar ik als enige de kuilen in het wegdek mag ontwijken.
Arles en Avignon zijn toeristisch, maar beiden op hun eigen manier. Arles is het amfitheater, dat midden in de stad staat, en Van Gogh. Avignon heeft de brug, Pauselijke paleizen, maar ook een wat levendigere stedelijke sfeer mede dankzij een kleine universiteit. Het is ook ruim twee keer zo groot (voetnoot: voor je het weet raak je verstrikt in definities van stedelijke gebieden in Frankrijk). Diversiteit ook in publiek: ik maak een praatje, half in het Frans, half in het Engels, met de queer uitbater van het veganistisch eethuis.
Rondwandelend door Avignon tref ik een bijzondere stedelijke structuur met eindeloos veel terrasjes en een aaneenschakeling van compacte pleinen.
Geef een reactie