Het werd weer de avond. En het werd weer nacht. Zo gaat het nu elke dag. Saai ritme. Wat dan wel weer voor afwisseling zorgde was de laatste trein waar ik in zat, zoals altijd het huis van zonderlingen en eenzamen.
Een meisje moest overgeven en gebruikte er een achtergelaten kartonnen koffiebeker voor. Haar vriendinnen hadden alle raampjes in de coupe opengedraait voor frisse lucht en probeerden haar gerust te stellen door op haar in te praten. Ondertussen besteedden ze nauwelijks aandacht aan de jongen die naast ze was gaan zitten. Hij had een grote opgerolde tekening bij zich en probeerde ze te versieren. Wat een eikel. Toen hij na vijf minuten doorkreeg dat er in zo’n situatie niet veel te beginnen viel ging hij ergens anders zitten. Gelukkig probeerde hij het niet nog een keer.
Ze stapten uit bij het eerst volgens station. In het kille industrielicht liepen ze naar de uitgang toe. Het was 0 uur 13, en ongeveer 7 graden.
Geef een reactie