En langzaam, zeer langzaam voel ik dat ik niet achterom had mogen kijken. Gestaag verander ik in de zoutpilaar die eigenlijk al van ver af te zien was. Voor mij rennen de mensen en velen vallen neer. Kruipend door de modder gaan ze verder, maar ze weten dat ze het niet zullen redden.
Voor me, maar nog kilometers weg liggen de heuvels en de bossen. Daar ligt de onschuld en de vrede. Dit is het niemandsland. Achter me zijn alle veiligheidsvoorschriften opgeheven. Daar is het spel de laatste ronde ingegaan. Russische roulette en reeds vijf keer geluk gehad. Van rechts en links klinken stemmen. Ze probeert me een hand te geven, maar de hand die ik pak is koud en bleekgekleurd.
Geef een reactie