Lopend vanuit het park komen we langs een aantal scholen. Bosjes leerlingen staan buiten. En elkaar naar het leven, zo blijkt uit hun woordenwisseling.
We wandelen onaangedaan verder. Alsof ze er niet zijn steken we de straat over en zijn bijna waar we zijn moeten. Maar ik had lang niet meer zo’n stroom vloeken en verwensingen gehoord.
Geef een reactie