‘Loslaten, je moet loslaten’ gaat er door mijn hoofd, als ik mijn hoofd tegen de ruit van het raampje druk om de seinen te kunnen lezen. Oranje. Dat betekent langzaamaan, maar nog wel doorrijden. Zojuist is de Intercity ons met een rotvaart gepaseerd. Er is al vertraging, en als de Intercity er nog voor moet, dan wordt die vertraging alleen maar erger.
Om 49 over heel rijdt mijn aansluiting weg, weet ik. Als we nu hard gaan, dan kan ik dat nog redden. En alsof ik zelf achter het stuur zit, de gedachte werkt. De trein schiet als een kogel door een zich gestaag volbouwend landschap.
Arriverend om 49 over, zie ik mijn trein op het andere perron vertrekken voordat ik de kans heb gekregen in te stappen. Een dramatisch aspect in mijn leven, en ik heb het niet eens zelf hoeven te verzinnen.
Gelaten gaan drie mannen naast elkaar zitten op een bankje, ongeveer op de melodie van drie kleine kleutertjes. De eerste leest een boek, de tweede een computertijdschrift en de derde luistert naar muziek. Wie van de drie bestaat al heel lang niet meer, maar als u zin heeft om te spelen, voelt u zich dan niet bezwaard.
Geef een reactie