Elke dag is het een beetje zomerder, zo leek het vanmorgen. Het was warm en snel licht aan het worden.
Op het andere perron stond een man. Hij keek naar de grond. In contemplatie, of wat? Hij wankelde. Zijn hoofd leek te twijfelen of het van zijn lichaam zou vallen, alsof het stuiterend tussen de rails wilde verdwijnen. Maar toch niet, er zat genoeg elastiek in de nek om telkens een lichte terugslag te veroorzaken.
Nog even zweven tussen dag en nacht. Het was veel te vroeg, voor hem.
Geef een reactie